رسم ناخوشایند

سکینه نوری تیرتاشی

پسری که آزرده  از خانواده در خیابان پرسه می زند و  کارمند بازنشسته ای که ته مانده حقوق بازنشستگی اش را به خانه می برد و نوه های کوچکش دور او جمع می شوند تا خوراکی هایشان را تقسیم کنند  اما  دردی  همچون خاکستر  در زندگیش  ته نشین شده است به هر جای خانه نگاه کند فرزندان بیکارش  را می بیند که مدارک دانشگاهیشان را قاب گرفته  و روی طاقچه گذاشته اند خیلی دور نبود روزهایی که کودکانی بیش نبودند و آنها  را می شد با یک شیرینی قانع کرد اما حالا راضی کردن آنان به این راحتی هم نیست.

نمی داند مقصر خودش است که با شعار فرزند بیشتر دوران جنگ  فرزندان زیادی دارد یا خواسته  های بالاتر از سطح خانوادگی کودکان دیروزش  ، یا جامعه ای که نتوانسته خواسته های درست وبحقشان را تامین کند.برای او حالا با گذشته فرق های زیادی دارد آن وقت ها  برای خودش کسی بود و با یک حقوق کارمندی می توانست ده سر عائله را نان دهد اما نمی داند حالا که اندازه نان هم فرق کرده است چگونه می تواند با یک حقوق بازنشستگی  آینده فرزندانش را بسازد .

هر روز  این را تکرار می کند و در چهار دیواری که این روزها اختیاری هم نیست قدم می زند .

فشار اقتصادی چیزی نیست که بتوان به راحتی آن را در هیجانهای ساختگی اجتماعی امروز جامعه گم کردو کمرنگ نشان داد

و چشم و گوش همگان را به آخرین اخبار رویدادها گرم کرد و زمان خرید.

هر روز که می گذرد صدای ترک خوردن  زندگی های بیشتری به خاطر مسائل اقتصادی شنیده می شود و جوانانی که صرفا به خاطر مشکلات اقتصادی نمی توانند زندگی در خوری را برای آینده خود ترسیم کنند.حرف ازدواج که می آید اولین چیزی که دو طرف به آن فکر می کنند هزینه هایی است که از این پس باید به تنهایی  آن را بر دوش کشند.مطمئنا  همه  در جامعه کنونی  توان آن را ندارند که  به راحتی با تورم روز افزون حتی در  مواد خوراکی شان کنار بیایند.

  تنها برای سیر کردن شکم باید ساعتها کار کنی و آخرش هم  جمع و تفریقهایت اشتباه نیست که همیشه آخرش صفری برایت می ماند .

 حالا باید دید وقتی هنوز نتوانستیم حداقل های زندگی شهروندانمان  را تامین کنیم و فکر رسیدن به این حداقل ها دغدغه همه روزه افراد آن می شود  چطور می توان  به آینده های روشن چشم داشت؟وقتی آنقدر ها  هنوز شناختی از بطن جامعه  وجود ندارد و در شرایط غیر قابل پیش بینی به شگفت می افتیم  و جا می خوریم  چطور می توان خواسته های جوانان را برای دیده شدن درک کرد؟

 شاید وقت آن رسیده است که به نیازها و دغدغه های کوچک و بزرگ جوانانمان  همچون اشتغال و ازدواج فکری اساسی تر کنیم زیرا این تنها مشکل فردی نیست همه خانواده های ایرانی کم یا زیاد  با این مشکلات آشنا هستند و می دانند فراهم کردن  حداقل زندگی برای فرزاندانشان چه  مشقتی دارد بی شک آنچه که آنان را در شرایط مساوی قرار می دهد رفاه اجتماعی نیست بلکه آشنا بودن با شرایط نداشتن حداقل هایشان است.چیزی که نمی توان به راحتی آن را نادیده گرفت و از آن عبور کرد.